امامت علی(ع) بعد از پیامبر (ص) سی سال طول کشید، در این سی سال، 24سال و چند ماه بر اساس تقیه و مدارا با آنان که بر سر کار بودند، بسر برد، و از دخالت در احکام و بیان حقایق، ممنوع بود و پنج سال و چند ماه که (زمام امور مسلمین را به دست گرفت) اشتغال به جهاد با منافقین از بیعت شکنان (مانند طلحه و زبیر) و منحرفین از حق (مثل معاویه و پیروانش) و خارج شدگان از دین (مانند خوارج) داشت و گرفتار آشوب گمراهان بود، چنانکه پیامبر اسلام (ص) سیزده سال در دوران نبوتش (در مکه) همواره در ترس و زندان و فرار و دوری از اجتماع بود و نمی توانست با کافران، پیکار کند و قدرت آن را نداشت که مسلمین را از آزار و شکنجه آنان محافظت نماید، سرانجام (از مکه به سوی مدینه) هجرت کرده و ده سال در مدینه به جهاد با مشرکان پرداخت و گرفتار کارشکنیهای منافقین بود تا اینکه از دنیا رحلت کرد و خداوند او را در بهشت برین ساکن نمود.

4-امیرمؤمنان علی (ع) و برادرانش (طالب، عقیل و جعفر)نخستین کسانی هستند که از دو سو (هم از ناحیۀ پدر وهم از ناحیۀ مادر) از نسل هاشم بن عبد مناف هستند، به این خاطر و به خاطر نشو و پرورش آن حضرت در دامان رسول خدا(ص) و تحصیل کمالات معنوی از او، به دو شرافت نایل گردید (شرافت نسب و شرافت پرورش و آموزش از دامان فرهنگ ساز رسول خدا(ص).

5-علی (ع) نخستین فردی بود که قبول اسلام کرد و به خدا و رسولش ایمان آورد و هیچ کس از اهل بیت رسول خدا(ص) و از اصحاب، در این جهت به او نرسید و او نخستین مردی بود که پیامبر (ص) او را دعوت به اسلام کرد و او آن را پذیرفت و همواره از دین اسلام حمایت می کرد و با مشرکان مبارزه می نمود و از حریم ایمان دفاع می کرد و گمراهان و سرکشان را سرکوب می نمود و دستورات دین و قرآن را منتشر می ساخت و به عدالت، حکم می کرد و به کارهای نیک دستور می داد.

6-علی (ع) بعد از بعثت رسول خدا (ص) تا رحلت آن حضرت یعنی در طول 23سال، همواره همراه، همراز و همکار پیامبر (ص) بود، در سیزده سال قبل از هجرت (در بحران مبارزۀ شدید با مشرکان) شریک تنگاتنگ غمهای پیامبر (ص) بود، بیشترین دشواریها و رنجهای این دوره را تحمل نمود و ده سال بعد از هجرت به سوی مدینه، یگانه مدافع اسلام و پیامبر (ص) از شر مشرکان بود و برای حفظ جان (و هدف) پیامبر (ص) با کافران جنگید و در این راستا جانش را در طبق اخلاص نهاد و فدای پیامبر (ص) و سپر بلا برای اسلام نمود و این شیوه ادامه داشت تا آن هنگام که رسول خدا (ص) رحلت کرد و خداوند او را یه سوی بهشت خود برد و در ارجمندترین جایگاه بهشتی، جایش داد، هنگام رحلت رسول خدا (ص) ، علی (ع) 33سال داشت.

۱- علی (ع) نخستین امام مؤمنین و رهبر مسلمانان و اولین خلیفه بعد از رسول خدا، پیامبر راستین و امین اسلام محمد بن عبدالله خاتم پیامبران - صلوات خدا بر او و دودمان پاکش باد - است. او که برادر و پسر عمو و وزیر پیامبر(ص) و داماد آن حضرت؛ یعنی شوهر دخترش حضرت فاطمۀ زهرا - سلام الله علیها - سرور بانوان دو جهان است، امیرمؤمنان علی بن ابیطالب بن عبدالمطلب بن هاشم بن عبد مناف، سرور اوصیا - بهترین صلوات و سلام بر او باد -.

۲- کنیۀ علی (ع) ابو الحسن است، او در روز جمعه سیزدهم رجب سال سی ام ((عام الفیل))(ده سال قبل از بعثت) در مکه در بیت الحرام داخل کعبۀ خدا، دیده به این جهان گشود که هیچ کس قبل از او و بعد از او، در این خانۀ خدا تولد نیافت و نمی یابد و این نشانگر موهبت و احترام و توجه خاص خداوند به وجود علی (ع) است و بیانگر مقام بسیار ارجمند اوست.

۳-مادر آن بزرگوار، فاطمه دختر اسد بن هاشم بن عبد مناف (س) است که برای رسول خدا (ص) (نیز) همچون یک مادر بود و رسول خدا(ص) در دامن او رشد کرد و آن حضرت همیشه سپاسگزار نیکیهای او بود. فاطمه بنت اسد، در صف نخستین ایمان آوردگان به اسلام، ایمان اورد و همراه جمعی از مهاجرین با آن حضرت به سوی مدینه هجرت کرد و وقتی که از دنیا رفت، پیامبر(ص) او را با پیراهن مخصوص خود کفن نمود تا به وسیله آن از آزار حشرات زمین حفظ گردد و در قبر او (قبل از دفنش) خوابید تا بدین وسیله فشار قبر به او نرسد و اقرار به امامت پسرش امیر مؤمنان علی(ع) را به او تلقین کرد، تا پس از دفن، وقتی از او در مورد آن سؤال شد بتواند پاسخ دهد و این همه توجهات مخصوص پیامبر(ص) به مادر علی(ع) به خاطر آن مقام ارجمندی بود که او در نزد پروردگار و نزد آن حضرت داشت.